Liesbeth List - Jaargetijden текст и перевод песни
На странице представлены текст и перевод с голландского на русский язык песни «Jaargetijden» из альбома «Noach» группы Liesbeth List.
Текст песни
Het is winter, de sneeuw valt naar beneden Een man, een kind, een slee, het wit gevroren gras Ze kijkt naar buiten en staart in 't verleden Haar liefste lief, de ster van David op z’n jas En ze weet wel dat er niemand luistert Maar toch fluistert zij zacht zijn naam Ooit zal ze hem weer zien Morgen misschien 't Is lente, nieuwe blaad’ren aan de bomen Kinderen spelen, schreeuwen, lachen, kattekwaad Maar in haar hart voelt zij de angst, ze blijven komen Gierende remmen, stampende laarzen in de straat En ze weet wel dat er niemand luistert Maar haar hoop is nooit echt weggegaan Ooit zal ze hem weer zien Morgen misschien Het is zomer, de zon schijnt door de ramen Een mooi terras, grote drukte op 't plein Maar zij ziet alleen maar die vergeten namen Gelaten wachtend op die volgepakte trein En ze weet wel dat er niemand luistert Zoveel jaren zijn voorbij gegaan Toch zal ze hem ooit weer zien Morgen misschien Het is herfst, buiten kom je niemand tegen De storm huilt en de wind heeft vrij spel En zij zit weer in dat kamp, in kou en regen Weer neemt ze afscheid, bij de poorten van de hel En ze weet wel dat er niemand luistert Ze schrijft zijn naam op het beslagen raam Ooit zal ze hem weer zien Morgen misschien Morgen misschien 't Wordt weer winter
Перевод песни
Зима, снег падает, Мужчина, ребенок, сани, белая замерзшая трава, Она смотрит и смотрит в прошлое, Ее любимая, звезда Давида на его пальто, И она знает, что никто не слушает. И все же она тихо шепчет его имя. Однажды она увидит его снова. Может, завтра. это весна, новый лист, беги по деревьям . Дети играют, кричат, смеются, озорство, Но в ее сердце она чувствует страх, они продолжают Кричать, тормозят, топят ботинки на улице, И она знает, что никто не слушает. Но ее надежда так и не ушла. Однажды она увидит его снова. Может, завтра. Это лето, солнце светит сквозь окна, Хорошая терраса, большие толпы на площади, Но она видит только те забытые имена, Которые остались в ожидании упакованного поезда, И она знает, что никто не слушает. Столько лет прошло, Но она увидит его снова однажды, Может быть, завтра. Это падение, ты никого не видишь снаружи. Шторм плачет, и ветер свободен, И она вернулась в тот лагерь в холод и дождь. Снова она прощается у врат ада, И она знает, что никто не слушает. Она пишет его имя на закрытом окне. Однажды она увидит его снова. Может, завтра. Может, завтра. снова будет зима.